Od zawsze miałam w sobie chęć pomagania innym i kochałam rozmawiać z ludźmi, ciekawić się nimi. Psychologią zainteresowałam się bardzo wcześnie. W związku z pracą zawodową w tamtym okresie zdecydowałam się na studia z psychologii biznesu. Bardzo szybko zorientowałam się, że psychologia to moja wielka pasja, dosłownie „połykałam” książkę za książką. W między czasie, jak to w życiu bywa założyłam rodzinę i urodziłam bliźnięta, syna i córkę. Bycie mamą pochłonęło mnie na kilka lat, w czasie których oczywiście intensywnie poszerzałam swoją wiedzę. Zdiagnozowano u mnie endometriozę, torbiele na jajnikach oraz guzy w piersi. To chyba chęć pomocy sobie i zrozumienia co się dzieje z moim ciałem pchnęła mnie w kierunku dietetyki. Zadawałam sobie pytanie czy mam realny wpływ na swoje zdrowie, czy to co jem ma znaczenie? Kierunek jaki wybrałam- dietetyka kliniczna, okazał się strzałem w dziesiątkę. Znalazłam odpowiedzi na nurtujące mnie pytania. Pomogłam samej sobie. Ale przede wszystkim zrozumiałam, że mogę w ten sposób pomagać innym – czyli robić to o czym zawsze marzyłam. Czułam, że kierunek czysto kliniczny to dla mnie za mało, przecież miałam już wystarczająco dużą wiedzę by z przekonaniem twierdzić, że jedzenie zaczyna się w głowie. Problemy z jedzeniem wynikają z zaburzonej z nim relacji. Ale jemy też gdy nam źle, jesteśmy smutni lub sfrustrowani. Pocieszamy się nim. Tylko dlaczego? Zrozumiałam, że tu potrzeba czegoś więcej niż wyliczenia kalorii i stworzenia jadłospisu. To nie rozwiązuje problemu. Tu potrzebna jest całościowa praca z ciałem i duchem, czyli psychiką pacjenta. Zrozumienie potrzeb i uważne wsłuchanie się w to co organizm, pod postacią różnych chorób chce nam przekazać. I tak narodził się we mnie duch holistyczny.